Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το "Ρέθυμνο" μας



Ήταν 22η του Σεπτέμβρη, το έτος 2000, όταν βρέθηκα ακριβώς μπροστά σε αυτήν την πορτούλα, αυτού του μικρού φάρου. Μια λέξη υπήρχε χαραγμένη σε αυτήν την πόρτα. Ακόμα δεν είχα κλείσει τα 18, κι όμως ήταν η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου. Ναι ήμουν πια φοιτητής. Σε ένα υπέροχο νησί.  Ήμουν έτοιμος να ανοίξω τα φτερά μου, να πετάξω, να αγγίξω τα όνειρά μου, να κάνω νέα όνειρα, να ερωτευτώ. Έμαθα να βάζω στόχους γλυκούς, έμαθα να απολαμβάνω κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία. Μετά από πολλά χρόνια συνειδητοποίησα πως δεν ήταν η πόλη. Δεν ήταν η φοιτητική ζωή. Δεν ήταν οι αδελφικοί φίιλοι που απέκτησα. Ήταν αυτή η υπέροχη ευκολία που ξυπνούσες κάθε πρωί, ο ήλιος έβρισκε τον τρόπο να μπεί από τα φύλλα του παραθύρου, έπαιρνες το λεωφορείο, ανέβαινες στο πανεπιστήμιο, απλά για να αράξεις στο κυλικείο, να μπεις και λίγο στην αίθουσα και να παρασύρεσαι στους λαβύρινθους της οικονομικής επιστήμης. Το μεσημεράκι λέσχη, μετά εκπομπούλα στο ραδιόφωνο. Μετά στο σπίτι του Περικλή. Ήρθαν και τα υπόλοιπα παιδιά. Αρχίζει να πέφτει ο ήλιος. Βολτούλα στα στενά, κρεπούλα στις βρύσες. Σπίτι του Άρη, κιθάρα, το καλύτερο του τραγούδι, «αναμνήσεις». Ωπ, πέρασε η ώρα, έχουμε και ραντεβουδάκι το βράδυ στα σκαλάκια στο μουσείο. Αρχίζει να ξημερώνει, πίσω από τη μεγάλη πύλη, σαντουιτσάκι για να ισιώσουμε από τον τύπο στο break και μετά προς κουμπέ για σπίτι. Χορέψαμε, γελάσαμε, κλάψαμε, ερωτευτήκαμε, μάθαμε άσχημα νέα από μακριά. Γίναμε οικογένεια. Είχαμε ο ένας τον άλλο. Ξαφνικά, ακούγεται ένα σφύριγμα. Ήταν η μέρα που πήραμε το τελευταίο πλοίο. Το πλοίο της ανώμαλης προσγείωσης. Ξαναγελάσαμε, ξανακλάψαμε, ξαναχορέψαμε, ξαναερωτευτήκαμε. Όμως, ήταν αλλιώς. Ο κάθ’ ένας από μας, άφησε ένα κομμάτι, στο «δικό του Ρέθυμνο». Σήμερα, μπορεί να μην έχουμε τις δουλειές που ονειρευτήκαμε. Μπορεί να μην έχουμε εξασφαλίσει την «άνεση» που κάποιοι να περίμεναν. Μπορεί να έχουμε στρές, άγχος. «Πως θα τα βγάλουμε πέρα».  Μπορεί να έχουμε χαθεί με τους φίλους μας.   Ένα πράγμα δεν μπορεί όμως να μας κλέψει κανείς. Πήραμε τόση δύναμη ψυχής εκεί, που κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει πλέον τα όνειρά μας. Εντάξει, δεν καθόμαστε στο παγκάκι της βιβλιοθήκης με θέα τη θάλασσα. Δεν είμαστε στην παραλία κάτω από τους φοίνικες και ονειρευόμαστε το μέλλον.  Όμως, ακόμα μυρίζουμε τη θάλασσα.. 

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πάρις Βυλλιώτης: Οι Νέοι πρέπει να ασχοληθούν με την πολιτική- Συζήτηση με την εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Monica Menapace

Σε μια δύσκολη περίοδο για τη χώρα και την Ευρώπη οι διαβουλεύσεις με τους ελληνικούς και ευρωπαϊκούς φορείς είναι πολύ σημαντικές για την εξεύρεση λύσεων με σκοπό τη προσέγγιση μιας πιο ολιστικής πολιτικής ειδικά σε θέματα Νέας Γενιάς. Σε αυτό το πλαίσιο παραβρέθηκα στο 1ο Συνέδριο CATCH-EyoU "Young People as Active EU Citizens? Challenges and Visions on a Renewed Project for Europe" που πραγματοποιήθηκε 2-4 Μαρτίου στην Αθήνα. Ανταλλάξαμε απόψεις με νέους Ευρωπαίους και προώθησαν προτάσεις σχετικά με την αντιμετώπιση του φαινομένου της αποστασιοποίησης των νέων από την πολιτική, ενώ έθιξαν φλέγοντα ζητήματα όπως η εργασία, η παιδεία και η ισότητα ευκαιριών για τους νέους.

Σύμφωνο συμβίωσης για όλους..γιατί μπαίνουμε στο 2016

Είναι πολύ θλιβερό για μένα να αναγκαστώ να πάρω θέση σε ένα ζήτημα που είναι αυτονόητο. Μέρα με τη μέρα όμως αποδεικνύεται πως η κρίση που ζούμε είναι πολύ βαθύτερη και, όσο και αν ακούγεται κοινότυπο, είναι κρίση αξιών. Αυτός είναι και ο λόγος που έχω αποφασίσει να ασχοληθώ με τα κοινά. Να προστατεύσω τις δημοκρατικές και πανανθρώπινες αξίες με τις οποίες έχω γαλουχηθεί. Είναι τραγικό αλλά και επικίνδυνο σήμερα πολλοί να φοβούνται μην γίνει το παιδί τους ομοφυλόφιλο επειδή θα ψηφιστεί το σύμφωνο συμβίωσης. Ευτυχώς η δυστυχώς ο κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα επιλογής σε όλες τις πτυχές της ζωής του. Η δυνατότητα αυτή επηρεάζεται από το οικογενειακό, κοινωνικό, οικονομικό περιβάλλον που έχει μεγαλώσει και κυρίως από τις αρχές που έχει λάβει από την στενή οικογένεια του. Δυστυχώς η ευτυχώς, πίσω από τις κλειστές πόρτες μιας οικογένειας κανείς δεν έχει το δικαίωμα να εισβάλει, εκτός από περιπτώσεις που ορίζει ο νόμος, όπως πχ βίας κλπ. Υπάρχει όμως ένας εντονότατος απ

Διαμεσολάβηση: Η ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί για τις οικογενειακές διαφορές

  Ο θεσμός της Διαμεσολάβησης έχει εισέλθει τα τελευταία χρόνια στη ζωή μας. Ακόμα βρίσκεται σε νηπιακό στάδιο καθώς δεν έχουμε εξοικειωθεί ακόμα μαζί του. Η ελληνική κουλτούρα όμως είναι η κατάλληλη για την εγκαθίδρυση του θεσμού ιδίως στις οικογενειακές διαφορές. Ας πάρουμε το παράδειγμα της διατροφής τέκνων. Το διαζύγιο και η απομάκρυνση των συζύγων «ψυχή τε και σώματι» είναι μια επίπονη διαδικασία σε κάθε ζευγάρι. Όμως όταν αυτές οι διαμάχες γίνονται σε μια ψυχρή δικαστική αίθουσα η κατάσταση από επίπονη γίνεται δραματική. Πέραν του ότι «ανοίγουν» διάπλατα οι «πόρτες» τις οικογένειας σε τρίτους που ζουν και αναπνέουν για gossip , το χειρότερο είναι πως ότι λέγεται εντός της αίθουσας δεν «ξε-λέγεται»,   καταγράφεται και δυστυχώς ή ευτυχώς μπορεί να είναι προσβάσιμο στα τέκνα όταν αυτά μεγαλώσουν. Η διαφορά με τη διαμεσολάβηση είναι ότι η συζήτηση γίνεται σε ένα δωμάτιο, μέσα σε κλειστές πόρτες, με τη συμμετοχή μόνο των δικηγόρων και του διαμεσολαβητή, χωρίς να υπάρχουν πρακτικά,